Van Pasen tot Paaseiland

Eindigden we ons vorige verslag met Pasen, dit verslag eindigen we vanuit Paaseiland.

Vanuit Bariloche vertrokken we weer richting Chili. In Chili is het helaas een ramp om te kamperen en ook de eerste nacht konden we weer eens geen camping vinden. We besloten daarop op een strandje aan het meer te kamperen. De volgende ochtend hadden we echter een probleem. Deze keer hadden we de primeur om met onze auto vast te komen zitten in het mulle zand (en wij maar altijd lachen om die oenen die dat voor elkaar krijgen, vanaf nu doen we dat nooit meer).
Als eerste reddingspoging ging Antwan achter het stuur zitten en gaf gas en duwde Karin voor tegen de auto aan. Helaas merkten we al snel dat dit geen optie was. Dus maar grind en zand wegscheppen bij de banden en weer duwen. Maar weer gingen we geen centimeter achteruit, we kwamen alleen maar dieper vast te zitten. Shit, wat nu kon je ons horen denken. Ah, daar kwam (vanuit het niets) een man de parkeerplaats opgelopen en hij gaf ons wat tips om de wagen uit het losse zand te krijgen. Nu duwden we aan de voorkant met z’n tweeën maar dat leverde wederom weer geen resultaat op. Maar daar kwamen onze reddende engelen aan, een auto met 4 personen erin stopte om het strand te gaan bezoeken. Op onze vraag of ze even mee wilden helpen beantwoorde ze bevestigend. Gelukkig! Met Antwan in de wagen en de rest duwend aan de voorkant van de auto lukte het ons bij poging 3 om de wagen genoeg in beweging te krijgen.

Onze volgende bestemming was Isla de Chiloé, het een na grootste eiland van Chili. Na een korte overtocht met het veer reden we verder naar Castro, de hoofdstad van Isla de Chiloé.
Aangekomen in Castro bleek er weer geen camping te zijn. We besloten om eens luxe te doen en we vonden een hotel met bubbelbad dat aan onze wensen voldeed en ook nog eens wifi internet had. Wat een luxe!
Over de prijs van het hotel hebben we nog wel een leuk verhaal: We vroegen of we de kamers mochten bekijken en samen met een van de hotelmedewerkers lopen we naar boven. Ze laat ons 2 kamers zien en wij kiezen voor de laatste. De prijs van deze kamer is $45.000 per nacht. Daar kan best iets vanaf denken wij dan natuurlijk. Dus wij doen een voorstel: voor 2 nachten willen we $80.000 betalen. Het meisje kijkt erg twijfelachtig en doet ons daarna een tegenvoorstel van $76.000. Is dat geen lachertje?

‘s Avonds staan we ineens in een toneelspel over de kruistocht van Jezus. De Chilenen zijn erg gelovig en op Goede Vrijdag wordt hier dan ook veel aandacht aan besteed. In optocht lopen de Chilenen achter de kar aan waar het toneelspel zich op afspeelt. In de groep mensen die zich verzameld heeft is het saamhorigheidsgevoel goed te voelen. Mensen zingen mee met de liederen en bidden mee met de gebeden. De tocht eindigt bij de kerk waar de mensen naar binnen gaan en wij draaien om en gaan terug naar ons hotel.

Tijdens een stadswandeling door Castro bezochten we de paalwoningen waar de stad bekend om is. De gekleurde huisjes weerspiegelen mooi in het water. Dat water is echter niet meer zo schoon en als we de huisjes bewonderen snappen we ook waarom dat is. Vanuit het ene huis wordt het afwaswater naar buiten gegooid, een andere bewoner gooit iets in het water en de derde klopt haar lakens uit boven het water. Zo gaat dat hier dus.

Ook maken we een rondrit over het eiland. De rit gaat door een heuvelachtig landschap en voert ons via kronkelende wegen langs kleine fruitgaarden, de zee, groene weilanden en vele kerkjes. Isla de Chiloé staat bekend om zijn vele kerkjes die allen opgetrokken zijn uit hout en aan de buitenkant bedekt zijn met houten “muurpannen”. Deze muurpannen worden gebruikt om de regen af te stoten en zo dus buiten te houden. In een van de kerkjes was de Paasmis bezig en die is totaal anders dan bij ons. Aan het altaar staat de pastoor een vurig maar vrolijk klinkend betoog te houden en als hij de mensen gaat inzegenen verschijnt er een grote glimlach op zijn vriendelijke gezicht. Als dan ook nog eens de muziek begint te spelen is het hele feest compleet. In Nederlandse kerken hoor je van die saaie zeurderige klanken, maar hier in Chili is het vrolijke salsa achtige muziek waar de pastoor gezellig met meezingt. Als naar de kerk gaan in Nederland synoniem zou staan aan het naar de kerk gaan in Chili dan zouden de kerken er vast voller zitten.

Na een aantal dagen Isla de Chiloé brengt het veer ons weer terug naar het vaste land. Daar bezochten we een aantal actieve vulkanen.

Vanuit Chili gingen we weer terug naar het Argentijnse merengebied en daar hadden we (helaas) weer een primeur. Toen we stonden te genieten van een uitzicht hoorden we ineens een paar harde knallen. Het had iets met onze camper te maken maar we wisten niet wat. Het leek net of iemand met een stuk hout hard tegen onze camper stond te slaan. We zagen echter niemand en we reden verder. We kwamen nog geen 10 meter verder want, voor we beseften wat er gebeurde, knalde één van onze ruiten eruit en zorgde voor een flinke ravage in de camper maar ook daarbuiten. We begrepen er niets van hoe dit nou kon gebeuren. (Later vertelde iemand ons dat er niet altijd een aanleiding is voor het springen van een ruit.) Onze pret was over en er kon weer een reparateur gezocht worden. Deze bleek via via (zo gaat alles hier) snel gevonden en het raam werd dan ook snel “gerepareerd”. Het raam bleek echter net te kort om in de sponningen vast te blijven zitten. Geen probleem volgens de monteur en vervolgens werd met papier de sponning omhoog gebracht. Dat was allemaal leuk en aardig maar daardoor werkte het slot van het raam ineens niet meer en het raam lag nog steeds onstabiel in de sponning. Creatief bedacht dus maar niet echt handig (en inbraakgevoelig) dus uiteindelijk is er een kitrand geplaatst zodat wij er zeker van waren dat het raam niet meer open kon.

Het volgende park dat we bezochten was het Lanin N.P. In het park aangekomen hadden we een mooi uitzicht op de vulkaan met zijn besneeuwde top. We hadden gelezen dat er in het park een kerkje zou zijn met daarachter de vulkaan. Dat wilden wij natuurlijk wel zien en dus reden we naar het kerkje. Het kerkje was klein en schattig maar de vulkaan zagen we nergens. Nou was het ook erg bewolkt dus dat we de vulkaan niet zagen kon wel kloppen. We pakten een boek en gingen zitten lezen. Een uur later gingen we nog eens kijken of we de vulkaan konden zien en wat bleek, we hadden de hele tijd het verkeerde punt in de gaten zitten houden! Waar was de vulkaan dan? Na een tijdje “zoeken” zagen we hem gelukkig toen een wolk voorbij dreef en de kegel blootlegde. Er kwam echter nog veel meer bewolking aan en we begonnen te twijfelen, blijven of weggaan? We kozen voor het eerste en na nog eens een uur werd ons geduld beloond. We kregen het kerkje met op de achtergrond de vulkaan eindelijk te zien wat een prachtig beeld opleverde.

Wat ook voor een prachtig beeld zorgde was Canyon del Atuel. Deze enorme ruige bergkloven behoren schijnbaar tot de mooiste van het land en vanaf minuut één was het de ene wow na de andere. Deze formaties die zijn gevormd door erosie en droogte laten enorme ravijnen zien en hebben prachtige kleuren zoals rood, geel en mintgroen. Een juweel voor het oog om te zien. We genoten dan ook volop en stopten zeer regelmatig om deze prachtige rotspartijen vast te leggen op de foto.

Uiteindelijk waren we in Argentinië alweer toe aan onze laatste bestemming, Mendoza. Mendoza is bekend om zijn wijngebied. Nou zijn wij geen wijnliefhebbers maar een bezoek aan de wijngaarden hoort er toch echt bij voor ons. De Argentijnen snappen daar niets van want zoals zij het zeggen: als je niet van wijn houdt dan kom je niet naar Mendoza. Wij bezochten onze eerste bodega dus niet voor de wijn maar voor een lekkere maaltijd. En die smaakte toch heerlijk! Buiten in de zon werd de tafel voor ons gedekt tussen de wijnranken en olijfbomen en we genoten van het zeer goede leven dat we hebben. Na het eten kregen we nog een wijntour door de fabriek waar we het proces van het maken van wijn te zien kregen.
Ook hebben we een dag besteed aan het bezoeken van Puenta del Inca. Deze prachtige, door zwavel ontstane, brug heeft door de zwavel meerdere kleuren gekregen waardoor hij prachtig oplicht in het overige landschap. De rit naar Puenta del Inca was op zichzelf al adembenemend. Wij reden langs de hoge Andespieken met spectaculaire kleuren. De kronkelende weg door het gebergte was telkens anders en we vroegen ons dan ook steeds af wat we na de bocht aan zouden treffen. De terugweg namen we een andere, maar niet minder mooie, weg waarbij we wederom door de bergen slingerden over kleine bergweggetjes waarbij het maar goed was dat we geen tegenliggers kregen.

Uiteindelijk was het tijd om Argentinië, voor een paar maanden althans, achter ons te laten. We leverden de camper in en maakten een busreis naar Santiago de Chili. Onderweg zagen we een paar kleine tekenen van de grote aardbeving van 2 maanden geleden. Een aantal bruggen waren ingestort en sommige stukken wegdek waren gescheurd. Ook kwamen we opvallend veel wegwerkzaamheden tegen maar we weten niet of deze al gepland stonden of verband hielden met de aardbeving.
In de stad hebben we een korte stadswandeling gemaakt waarbij we de mooie oude gebouwen in het centrum bekeken. Na deze korte kennismaking met Santiago de Chili was het tijd om weer verder te reizen. Ditmaal was Paaseiland de bestemming. Op het vliegveld van Santiago kwamen we Maaike en Arnout weer tegen. Zij zaten in hetzelfde toestel als ons.

Vooraf zeiden we over Paaseiland dat we dit bezochten omdat het toch “dichtbij” lag. Paaseiland is een van de meest afgelegen bewoonde gebieden ter wereld. Het vasteland van Chili ligt ruin 4000 km weg en het volgende bewoonde eiland de andere kant op (Tahiti) ligt 4600 km verder.
Paaseiland staat vooral bekend om zijn moai’s (zie foto’s). Tot halverwege de 17de eeuw werden op dit eiland vele moai’s gemaakt die werden gebruikt voor de dodenverering. Het kostte ongeveer een jaar om de moai uit de grotten te hakken en vervolgens nog ongeveer 2 jaar om deze moai naar zijn uiteindelijk plek te verplaatsen. Vaak staan er meerdere bij elkaar op een altaar en de grootste kunnen wel 100 ton wegen en 20 meter hoog zijn.
Op Paaseiland konden onze korte broeken eindelijk ook uit de tas gehaald worden want het was er tropisch warm. We hebben ons al met al zeer goed vermaakt en erg genoten.
.
Nu gaan we door naar Ecuador en de Galapagos eilanden. We hebben er zin in!