Van noord naar zuid,van de sneeuw naar de woestijn
Door: Antwan en Karin
Blijf op de hoogte en volg Antwan en Karin
22 September 2006 | Verenigde Staten, Grand Canyon
Waren we de vorige keer nog in Cody in het noorden van Amerika, nu zijn we al in het warme zuiden.
Ons vorige verslag eindigde in Cody waar we 's avonds een bezoek hebben gebracht aan de rodeo. Deze "sport" is enorm populair in de cowboystaten van noordelijk Amerika. In disciplines zoals kalveren vangen met lasso, met de hand springend vanaf het paard en het zo lang mogelijk blijven zitten op een wild paard of stier, bestrijden de deelnemers elkaar. Het Amerikaanse publiek gaat hierbij helemaal uit zijn dak.
Vervolgens zijn we via het Medicine Wheel, een heilige Indianenplaats hoog in de bergen, verder gereden naar de Devil's Tower, een enorme monoliet van lavagesteente die als een grote boomstronk boven het landschap uittorend.
Onze volgende bestemming was Mount Rushmore. Hier hebben we allereerst een rit gemaakt door de Badlands. De Badlands zijn een ruig, geërodeerd landschap met pieken in allerlei vormen en kleuren.
Na terugkomst van de Badlands zijn we doorgereden naar Mount Rushmore. Mount Rushmore is het nationalistische monument waarbij de hoofden van 4 presidenten metershoog zijn uitgehouwen in de rotsen. De avondceremonie waarbij de sculpturen verlicht worden was deze keer uitgebreider dan anders. Het was namelijk 11 september 2006 en de terroristische aanslagen werden 5 jaar na dato uitvoerig herdacht. Door de 11 september herdenking, het gezamelijk zingen van het Amerikaanse volkslied en het naar voren roepen van de aanwezige oorlogsveteranen was het een indrukwekkende gebeurtenis.
De volgende ochtend stonden we opnieuw paraat bij Mount Rushmore, deze keer om de beelden bij daglicht te bekijken.
Enkele kilometers verderop is een soortgelijk project aan de gang. Daar wordt de beeltenis van het legendarische Indianenopperhoofd Crazy Horse uit de rotsen gehouwen. De rest van de dag hebben we rondgereden door de omgeving die voornamelijk bestond uit granietrotsen en prachtige meertjes omringd door diezelfde rotsen.
Via de eindeloze prairie, welke uit niets meer bestaat dan droog grasland hebben we onze weg vervolgd naar het Rocky Mountains National Park. Het weer liet ons hier helaas in de steek want het was echt storm- en regenachtig herfstweer. Het park lag er ondanks het slechte weer echter prachtig bij. Tussen de naaldbomen kleurden de vele espen het park in prachtige herfstkleuren van lichtgroen naar geel, oranje en rood.
Ook het letterlijke hoogtepunt van onze reis lag in dit park. De hoogst berijdbare pas van de VS loopt hier tot ruim 3700 meter hoogte. Op deze hoogte was het weer echter bitterkoud en vielen er zelfs een paar sneeuwvlokjes. Iets verder zuidwaarts werden we de volgende ochtend wakker en ... het sneeuwde. Tijdens de ochtend werd het landschap voorzien van een mooi laagje verse sneeuw. Omdat het nog steeds sneeuwde en we het gevaar van insneeuwing tegen wilde gaan zijn we snel verder naar het zuiden gereden en hebben we de Rocky Mountains achter ons gelaten.
Uiteindelijk bereikten we de Great Sand Dunes, een gebied aan de voet van de bergen waar het zand van tientallen kilometers ver komt aangewaaid. Omdat het zand de bergketen niet over kan dwarrelt het hier neer en vormt het prachtige zandduinen.
Bij zonsopkomst hebben we de 200 meter hoge duinen beklommmen wat door al het mulle zand en het stijgingspercentage geen gemakkelijke opgave was. De weg naar beneden was echter een peuleschil door onze reuzestappen en het glijden door het zand.
Door de stilte, de eenzaamheid en de prachtige zandduinen was dit tot nu toe een van de hoogtepunten van de reis.
In New-Mexico, alweer de achtste staat van onze reis door de VS, hebben we enkele dagen doorgebracht in het gebied van de Pueblo Indianen en de steden Taos en Santa Fe. Vele van de Pueblo Indianen wonen nog steeds in oude lemen huizen zonder voorzieningen zoals gas, water en licht. Ook de tv ontbreekt omdat deze de traditionele vertelkunst zou ondermijnen. De steden Santa Fe en Taos zijn in de Pueblo stijl gebouwd waarbij echter het leem vervangen is door afgesmeerde stenen wanden. Verder waren in dit gebied enkele prachtige oude lemen kerken te zien.
In het meest zuidelijke gebied van onze reis door de VS is de omgeving veranderd in een woestijn waar slechts weinig mensen leven en slechts enkele planten overleven. Hier ligt ook het White Sanddunes National Park, een klein gebied waar gips zich heeft vermengd met zand en er kleine witte zandduinen zijn ontstaan. Verderop bloeien in de woestijn rondom Tucson de meest fantastische cactussen waarvan de Saguaro, die tot wel 20 meter hoog kan worden,het meeste opvallend is. Zowel 's avonds bij zonsondergang als 's ochtends hebben we dit gebied vol cactussen dan ook uitgebreid verkend.
We zijn nu in de Grand Canyon en zijn benieuwd wat deze ons te bieden heeft.
Ons vorige verslag eindigde in Cody waar we 's avonds een bezoek hebben gebracht aan de rodeo. Deze "sport" is enorm populair in de cowboystaten van noordelijk Amerika. In disciplines zoals kalveren vangen met lasso, met de hand springend vanaf het paard en het zo lang mogelijk blijven zitten op een wild paard of stier, bestrijden de deelnemers elkaar. Het Amerikaanse publiek gaat hierbij helemaal uit zijn dak.
Vervolgens zijn we via het Medicine Wheel, een heilige Indianenplaats hoog in de bergen, verder gereden naar de Devil's Tower, een enorme monoliet van lavagesteente die als een grote boomstronk boven het landschap uittorend.
Onze volgende bestemming was Mount Rushmore. Hier hebben we allereerst een rit gemaakt door de Badlands. De Badlands zijn een ruig, geërodeerd landschap met pieken in allerlei vormen en kleuren.
Na terugkomst van de Badlands zijn we doorgereden naar Mount Rushmore. Mount Rushmore is het nationalistische monument waarbij de hoofden van 4 presidenten metershoog zijn uitgehouwen in de rotsen. De avondceremonie waarbij de sculpturen verlicht worden was deze keer uitgebreider dan anders. Het was namelijk 11 september 2006 en de terroristische aanslagen werden 5 jaar na dato uitvoerig herdacht. Door de 11 september herdenking, het gezamelijk zingen van het Amerikaanse volkslied en het naar voren roepen van de aanwezige oorlogsveteranen was het een indrukwekkende gebeurtenis.
De volgende ochtend stonden we opnieuw paraat bij Mount Rushmore, deze keer om de beelden bij daglicht te bekijken.
Enkele kilometers verderop is een soortgelijk project aan de gang. Daar wordt de beeltenis van het legendarische Indianenopperhoofd Crazy Horse uit de rotsen gehouwen. De rest van de dag hebben we rondgereden door de omgeving die voornamelijk bestond uit granietrotsen en prachtige meertjes omringd door diezelfde rotsen.
Via de eindeloze prairie, welke uit niets meer bestaat dan droog grasland hebben we onze weg vervolgd naar het Rocky Mountains National Park. Het weer liet ons hier helaas in de steek want het was echt storm- en regenachtig herfstweer. Het park lag er ondanks het slechte weer echter prachtig bij. Tussen de naaldbomen kleurden de vele espen het park in prachtige herfstkleuren van lichtgroen naar geel, oranje en rood.
Ook het letterlijke hoogtepunt van onze reis lag in dit park. De hoogst berijdbare pas van de VS loopt hier tot ruim 3700 meter hoogte. Op deze hoogte was het weer echter bitterkoud en vielen er zelfs een paar sneeuwvlokjes. Iets verder zuidwaarts werden we de volgende ochtend wakker en ... het sneeuwde. Tijdens de ochtend werd het landschap voorzien van een mooi laagje verse sneeuw. Omdat het nog steeds sneeuwde en we het gevaar van insneeuwing tegen wilde gaan zijn we snel verder naar het zuiden gereden en hebben we de Rocky Mountains achter ons gelaten.
Uiteindelijk bereikten we de Great Sand Dunes, een gebied aan de voet van de bergen waar het zand van tientallen kilometers ver komt aangewaaid. Omdat het zand de bergketen niet over kan dwarrelt het hier neer en vormt het prachtige zandduinen.
Bij zonsopkomst hebben we de 200 meter hoge duinen beklommmen wat door al het mulle zand en het stijgingspercentage geen gemakkelijke opgave was. De weg naar beneden was echter een peuleschil door onze reuzestappen en het glijden door het zand.
Door de stilte, de eenzaamheid en de prachtige zandduinen was dit tot nu toe een van de hoogtepunten van de reis.
In New-Mexico, alweer de achtste staat van onze reis door de VS, hebben we enkele dagen doorgebracht in het gebied van de Pueblo Indianen en de steden Taos en Santa Fe. Vele van de Pueblo Indianen wonen nog steeds in oude lemen huizen zonder voorzieningen zoals gas, water en licht. Ook de tv ontbreekt omdat deze de traditionele vertelkunst zou ondermijnen. De steden Santa Fe en Taos zijn in de Pueblo stijl gebouwd waarbij echter het leem vervangen is door afgesmeerde stenen wanden. Verder waren in dit gebied enkele prachtige oude lemen kerken te zien.
In het meest zuidelijke gebied van onze reis door de VS is de omgeving veranderd in een woestijn waar slechts weinig mensen leven en slechts enkele planten overleven. Hier ligt ook het White Sanddunes National Park, een klein gebied waar gips zich heeft vermengd met zand en er kleine witte zandduinen zijn ontstaan. Verderop bloeien in de woestijn rondom Tucson de meest fantastische cactussen waarvan de Saguaro, die tot wel 20 meter hoog kan worden,het meeste opvallend is. Zowel 's avonds bij zonsondergang als 's ochtends hebben we dit gebied vol cactussen dan ook uitgebreid verkend.
We zijn nu in de Grand Canyon en zijn benieuwd wat deze ons te bieden heeft.
-
22 September 2006 - 20:44
Chantal:
Het is echt kei leuk om jullie zo te volgen en te zien dat jullie je goed vermaken. Het kriebelt wel als ik zie hoe mooi het daar is, jammer dat ik niet meer in jullie koffer pastte, maar ja, het is hier ook niet slecht, wij hebben prachtig nazomer weer. Die herftkleuren komen vanzelf. Het zijn natuurlijk weer prachtige foto's. -
22 September 2006 - 20:57
Sandra:
Wat hebben jullie in korte tijd veel verschillende indrukken opgedaan! En dat alles wordt weer onderstreept door prachtige foto's. Wat leuk dat jullie in Santa Fe en Taos zijn geweest, ik heb ook die beide plaatsen in New Mexico bezocht. Je bevindt je dan in een compleet andere Amerikaanse wereld. Leuk weer van jullie gehoord te hebben! -
22 September 2006 - 20:59
Jan:
het is bij mij nu bijna 11 uur.
iedere dag kijk ik even of er een berichtje van jullie is , en jawel !!!!
leuk antwan en karin , prachtig , en nog eens prachtig , geniet verder !! en de groetjes ook van iedereen in mijn omgeving , doeiiii -
22 September 2006 - 21:35
Riky En Ad:
Vanuit het warme Uden zien wij de sneeuw bij julie neer dwarrelen. Wat een schitterende herfstkleuren en die prachtige zandduinen.
Ook mooi dat deze Indianenstammen nog zo traditioneel leven.
Wij blijven genieten van de geweldige foto's en zullen die dan ook meerdere malen bekijken.
Groetjes en liefs van Riky en Ad -
22 September 2006 - 21:47
Ad En Gerry:
Het is prachtig wat we allemaal te zien krijgen,dus in het echt zal het allemaal wel geweldig zijn.En dat jij Antwan in zo,n grote Camper kan rijden kei goed. Veel plezier en tot de volgende belevenis.hou doe -
23 September 2006 - 10:01
Penny:
Bizar en bijzonder, al die overgangen. En wat een enorme afstand en indrukken die jullie in korte tijd overbruggen... 11 september lijkt me heel speciaal te zijn geweest, zelfs hier in NL is er veel aandacht aan besteed, maar ook die zandduinen. Als ik alleen al de foto's zie: wauw! Fantastisch dat jullie dit op deze manier met ons kunnen delen. In dit geval: lang leve internet! Want genieten doe ik hier ook een beetje ;) -
23 September 2006 - 15:38
Anny Wim:
Hoi Antwan en Karin
Fijn om weer iets van jullie te horen, hier is het nog prachtig nazomer weer en jullie hebben al sneeuw, om 11 september in Amerika mee te maken lijkt me ook bijzonder, en wat een grote camper zeg, nu nog een foto van jullie zelf, nog veel plezier en tot het volgende bericht
Groetjes Anny Wim XXXXXX -
23 September 2006 - 19:36
The Friends:
Tja... wat zal ik nu toch weer eens typen... wederom mooie foto's, prachtige natuur en een leuk verhaal... hmmm... wat zal het de volgende keer zijn? -
24 September 2006 - 09:49
Hanneke En Jan:
Dag Karin en Antwan.
Het is geweldig om jullie verhalen te lezen. Wat een belevenissen. Geniet ervan,want het zijn bijzondere ervaringen die jullie meemaken. Veel groeten uit de bierstad Lieshout. -
25 September 2006 - 08:40
Peter:
Hartstikke leuk jullie reis, jullie doen ontzettend veel ervaringen op in een korte rijd. Aan het zien vermaken jullie je uitstekend. Geniet er nog lekker van en tot het volgende bericht, wij volgen het hier aandachtig.
Peter -
26 September 2006 - 17:40
Hilde:
Hallo Karin en Antwan
welke taal spreken jullie?
vinden jullie de reis leuk?
veel plezier!!!!!!!
de groeten van
hilde versantvoort -
02 Oktober 2006 - 10:26
Sandy:
ik mis jaw wel karin en antwan jij moet heel snel trugen kom van mjin ok lief karin en antwan van sandy -
02 Oktober 2006 - 10:28
STEVEN:
HALLO KARIN ALS GOET MET ME WEL IS HET LEUK OKE GOEDJES STEVEN HARKS -
02 Oktober 2006 - 10:40
Romy:
lieve karin hoe gaat het met jou hier gaat alles goed ik mis je wel groetje romy -
04 Oktober 2006 - 21:46
Maria Donkers:
Met veel plezier lees ik jullie reisverhalen,geweldig wat jullie allemaal zien en meemaken,ik wens jullie nog heel veel reisplezies,groejes,MARIA
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
