Van noord naar zuid,van de sneeuw naar de woestijn

Waren we de vorige keer nog in Cody in het noorden van Amerika, nu zijn we al in het warme zuiden.

Ons vorige verslag eindigde in Cody waar we 's avonds een bezoek hebben gebracht aan de rodeo. Deze "sport" is enorm populair in de cowboystaten van noordelijk Amerika. In disciplines zoals kalveren vangen met lasso, met de hand springend vanaf het paard en het zo lang mogelijk blijven zitten op een wild paard of stier, bestrijden de deelnemers elkaar. Het Amerikaanse publiek gaat hierbij helemaal uit zijn dak.

Vervolgens zijn we via het Medicine Wheel, een heilige Indianenplaats hoog in de bergen, verder gereden naar de Devil's Tower, een enorme monoliet van lavagesteente die als een grote boomstronk boven het landschap uittorend.

Onze volgende bestemming was Mount Rushmore. Hier hebben we allereerst een rit gemaakt door de Badlands. De Badlands zijn een ruig, geërodeerd landschap met pieken in allerlei vormen en kleuren.
Na terugkomst van de Badlands zijn we doorgereden naar Mount Rushmore. Mount Rushmore is het nationalistische monument waarbij de hoofden van 4 presidenten metershoog zijn uitgehouwen in de rotsen. De avondceremonie waarbij de sculpturen verlicht worden was deze keer uitgebreider dan anders. Het was namelijk 11 september 2006 en de terroristische aanslagen werden 5 jaar na dato uitvoerig herdacht. Door de 11 september herdenking, het gezamelijk zingen van het Amerikaanse volkslied en het naar voren roepen van de aanwezige oorlogsveteranen was het een indrukwekkende gebeurtenis.
De volgende ochtend stonden we opnieuw paraat bij Mount Rushmore, deze keer om de beelden bij daglicht te bekijken.
Enkele kilometers verderop is een soortgelijk project aan de gang. Daar wordt de beeltenis van het legendarische Indianenopperhoofd Crazy Horse uit de rotsen gehouwen. De rest van de dag hebben we rondgereden door de omgeving die voornamelijk bestond uit granietrotsen en prachtige meertjes omringd door diezelfde rotsen.

Via de eindeloze prairie, welke uit niets meer bestaat dan droog grasland hebben we onze weg vervolgd naar het Rocky Mountains National Park. Het weer liet ons hier helaas in de steek want het was echt storm- en regenachtig herfstweer. Het park lag er ondanks het slechte weer echter prachtig bij. Tussen de naaldbomen kleurden de vele espen het park in prachtige herfstkleuren van lichtgroen naar geel, oranje en rood.
Ook het letterlijke hoogtepunt van onze reis lag in dit park. De hoogst berijdbare pas van de VS loopt hier tot ruim 3700 meter hoogte. Op deze hoogte was het weer echter bitterkoud en vielen er zelfs een paar sneeuwvlokjes. Iets verder zuidwaarts werden we de volgende ochtend wakker en ... het sneeuwde. Tijdens de ochtend werd het landschap voorzien van een mooi laagje verse sneeuw. Omdat het nog steeds sneeuwde en we het gevaar van insneeuwing tegen wilde gaan zijn we snel verder naar het zuiden gereden en hebben we de Rocky Mountains achter ons gelaten.

Uiteindelijk bereikten we de Great Sand Dunes, een gebied aan de voet van de bergen waar het zand van tientallen kilometers ver komt aangewaaid. Omdat het zand de bergketen niet over kan dwarrelt het hier neer en vormt het prachtige zandduinen.
Bij zonsopkomst hebben we de 200 meter hoge duinen beklommmen wat door al het mulle zand en het stijgingspercentage geen gemakkelijke opgave was. De weg naar beneden was echter een peuleschil door onze reuzestappen en het glijden door het zand.
Door de stilte, de eenzaamheid en de prachtige zandduinen was dit tot nu toe een van de hoogtepunten van de reis.

In New-Mexico, alweer de achtste staat van onze reis door de VS, hebben we enkele dagen doorgebracht in het gebied van de Pueblo Indianen en de steden Taos en Santa Fe. Vele van de Pueblo Indianen wonen nog steeds in oude lemen huizen zonder voorzieningen zoals gas, water en licht. Ook de tv ontbreekt omdat deze de traditionele vertelkunst zou ondermijnen. De steden Santa Fe en Taos zijn in de Pueblo stijl gebouwd waarbij echter het leem vervangen is door afgesmeerde stenen wanden. Verder waren in dit gebied enkele prachtige oude lemen kerken te zien.

In het meest zuidelijke gebied van onze reis door de VS is de omgeving veranderd in een woestijn waar slechts weinig mensen leven en slechts enkele planten overleven. Hier ligt ook het White Sanddunes National Park, een klein gebied waar gips zich heeft vermengd met zand en er kleine witte zandduinen zijn ontstaan. Verderop bloeien in de woestijn rondom Tucson de meest fantastische cactussen waarvan de Saguaro, die tot wel 20 meter hoog kan worden,het meeste opvallend is. Zowel 's avonds bij zonsondergang als 's ochtends hebben we dit gebied vol cactussen dan ook uitgebreid verkend.

We zijn nu in de Grand Canyon en zijn benieuwd wat deze ons te bieden heeft.