Bijna thuis...

Ons vorige verslag eindigde in Cordoba, de tweede grootste stad van Argentinië. Na een aantal dagen in de natuur verbleven te zijn moesten we wel weer wennen aan het drukke stadse leven.

Cordoba heeft als stad niet heel veel te bieden maar was toch nog goed voor een dagje vermaak. Zo zagen we mooie oude gebouwen, verschillende kerken en een kathedraal. Verder konden we ons vermaken met een bezoek aan een van de vele winkeltjes die de stad rijk is.

Vervolgens reizen we met bus en vliegtuig verder naar de prachtige natuur van Ibera, het wetland gebied van Argentinië. Hier maken we te voet en per boot kennis met de omgeving en zagen we verschillende diersoorten zoals capibara’s (het grootste knaagdier ter wereld), ijsvogels, verschillende roofvogels, uilen, kaaimannen, spechten, reigers, eenden, apen, ooievaars, moerasherten, een wilde kat, ganzen en vele gekleurde vogels.

Tijdens een van de wandelingen door het gebied krijgen we onderweg een lunch aangeboden en de bief die we daarbij krijgen blijkt wel heel erg vers te zijn. De voorbij reizende gaucho’s waren namelijk net klaar met hun werk, het slachten van een koe.
Grote plassen bloed wezen de plaats aan waar de koe geslacht was, verschillende stukken vlees en de vacht hingen aan haken in de bomen te drogen en de koeienkop (met het oog er nog in) hing als een trofee aan het hek rondom de boerderij.
Van die vers geslachte koe kregen wij dus te eten. Het beste stuk was van de haak gepakt en werd voor ons bereid in de kleine keuken van het huisje. Wij hadden heerlijk vers en mals vlees verwacht maar dat viel zeer tegen toen we dat proefden en het taai en droog was. Toen er ook nog eens vet aan bleek te zitten was de gruwel zo ongeveer compleet en aten we er bijna niets meer van.

Na de geweldige natuur van Ibera reisden we door naar de watervallen van Iguazu. Zelf hebben we 6 jaar geleden deze watervallen al eens bezocht maar ook Ad en Riky wilden we de kans geven deze immense watervallen te ontdekken. Deze watervallen, die op de grens van Argentinië en Brazilië liggen, zijn de breedste ter wereld (2700 meter breed) en door velen ook de mooiste ter wereld genoemd.

De eerste dag ontdekten we de Braziliaanse kant waar je een overzicht hebt op het geheel en waar je een goed beeld krijgt van de in totaal 275 watervallen. Samen met het bulderende geraas van het water en het opstuivende water werd het plaatje compleet. Ook krijgen we onze eerste waterval van dichtbij te zien en daar krijgen we meteen de volle laag water over ons heen.

De tweede dag ontdekten we de Argentijnse kant waar we dichter bij de watervallen konden komen en waar we verschillende wandelingen maakten. Deze wandelingen gaven ons een mooi zicht op de watervallen. Ook genoten we van het donderende geraas dat het kolkende water met zich mee bracht. Met de tropische begroeiing, de verwarmende zon en de gekleurde regenboog was het plaatje dan ook compleet. Een van de wandelingen bracht ons naar de garganta del diablo die in het Nederlands ook wel duivelskeel genoemd wordt. Zagen we tijdens de verschillende wandelingen het water diep in de afgrond storten, de duivelskeel verslaat alles. Met een immense kracht raast het water naar beneden en het geluid dat dat maakt is zo overweldigend dat je je erg nietig voelt bij al dat natuurgeweld.

En toen, helaas, was het alweer tijd voor onze aller-, aller-, allerlaatste bestemming van deze reis: Buenos Aires. Deze stad, die ook wel het Parijs van Zuid-Amerika wordt genoemd, is de mooiste stad die we ooit bezocht hebben tijdens een reis. De gehele stad staat vol met prachtige gebouwen waarvan sommige bewerkt zijn met ornamenten, volhangen met balkons of vele beelden op de gevel hebben staan.

Ook bezochten we plaza de Mayo, het bekendste plein van Buenos Aires dat bekend staat om zijn vele protesten. Vroeger waren die protesten tegen de regering gericht vanwege de misstanden die in de jaren ’70 en begin jaren ’80 plaatsvonden in Argentinië. Voor het eerst tijdens onze reis stonden we echt stil bij het bewind van Videla en de schade die zoveel mensen getroffen heeft. Tijdens het barbaarse regime van Videla werden velen personen opgepakt als ze hun onvrede lieten merken over het bewind dat gevoerd werd. Personen met linkse politieke ideeën waaronder vele vakbondsleden, studenten, progressieve intellectuelen, journalisten, advocaten en schrijvers waren hun leven niet meer zeker. Tussen de 10.000 en 30.000 mensen zijn verdwenen en nooit meer teruggekomen. Ook werden vele baby’s bij hun ouders weggehaald en bij ‘goede’ ouders ondergebracht en door hen opgevoed.

Op een ochtend tijdens het wrede regime kwamen er ineens protesterende moeders opheldering vragen over het lot van hun vermiste kinderen of familieleden. Wat niemand durfde durfde deze dappere vrouwen wel en zo krijgen zij (inter)nationaal steeds meer bekendheid. Tot enkele jaren geleden protesteerde deze moeders, door het regime bestemt als dwazen, elke dag maar tegenwoordig zijn zij alleen op donderdagmiddag hier te vinden. Wij zagen de dwaze moeders er dus niet maar op het plein stonden wel tientallen spandoeken die aandacht vroegen voor andere problemen binnen Argentinië.

Tijdens onze stadswandelingen liepen we verder door de verschillende wijken met wederom de prachtige gebouwen en langs pleinen en kerken. Het enige vervelende van de stadswandeling was de drukte van Buenos Aires. Zoals elke grote stad heeft Buenos Aires veel verkeer en dat zorgt voor veel uitlaatgassen in de stad en dat is niet zo gek aangezien er op vele plaatsen minimaal 14 rijbanen zijn. Een andere ergernis zijn de vele hondendrollen die je overal in de stad tegen komt. En zie je ze niet liggen dan ruik je ze wel. Bah!

In de middag bezochten we de begraafplaats van Recoletta. Op deze begraafplaats worden de welgestelde Argentijnen begraven en het is niet normaal wat er voor geld uitgegeven wordt aan de doden. Prieeltjes en replica’s van belangrijke kerken zijn niets bijzonders en het lijkt wel of het allemaal net iets spectaculairder moet dan bij de buurman of buurvrouw. De bekendste persoon die begraven ligt op deze begraafplaats is Evita Peron. Door haar man, de president van het land, werd Evita tot minister van welzijn benoemd en zij verhief liefdadigheid tot regeersysteem waardoor ze ongekend populair werd bij de Argentijnen. Ook regelde ze dat alle vrouwen in 1947 kiesrecht krijgen. Helaas sterft zij op een veel te jonge leeftijd van 33 jaar aan kanker en vindt ze haar laatste rustplaats in het familiegraf van de familie Duarta. We hadden een heel spectaculair graf verwacht maar niets is minder waar. Het graf van de familie Duarte is vrij sober en tussen alle andere graven is het nog wel even zoeken waar het verstopt ligt.

Wat zeker ook het bezoeken waard was was de wijk La Boca. Deze wijk is een van de oudste en bekendste volkswijken van Buenos Aires maar sinds eind jaren twintig van de vorige eeuw de werkeloosheid en het verval toesloeg in de wijk is het ook een van de armere wijken geworden. De wijk is echter wel heel sfeervol met zijn gekleurde huisjes en pleintjes.
Verder is het dé wijk van het voetbal met zijn club de Boca Juniors waarbij de legendarische Diego Maradonna gespeeld heeft.

Aan al het moois komt een einde en daarom vliegen wij morgen weer terug naar Nederland. Gelukkig kunnen we thuis nog foto’s uitzoeken zodat we weer herinneringen op kunnen halen aan de mooie dingen die we gezien hebben. En lekker taart eten aangezien Karin donderdag jarig is!